De 50e SLS zit er weer op. Ik heb met enorm veel plezier deelgenomen, en met net zoveel plezier dagelijks een blog over onze belevenissen op de site gezet. Dit is de laatste (althans voor dit jaar), waarin je een samenvatting van mijn stukjes van de afgelopen dagen aantreft.
Vooraf
Ik rijd dit jaar met Oscar Uhlhorn. Na een uitstapje in een greppel tijdens de Tulpenrallye (buiten zijn schuld) is zijn Alfa weer helemaal fris. En ik heb het reglement in mijn hoofd geprent, mijn lineaaltjes en stiften ingepakt en mijn bril gepoetst. Op naar Luxemburg, waar we vier jaar geleden op het keerpunt de tussenstand aanvoerden. Ik ben bang dat dat dit jaar wel heel moeilijk gaat worden, met het ongelooflijk sterke deelnemersveld! Hoewel, zo’n haring is wel heel aanlokkelijk. En lukt het niet om een gouden, zilveren of bronzen te veroveren, dan neem ik wel genoegen met een echte. Met uitjes, in dat geval.
Dag 1: Eerste haring binnen!
Vanuit een zonnig Scheveningen vertrokken 110 deelnemers voor de eerste etappe naar Dinteloord voor het eerste echte kaartleestraject. Uitzetter Bart den Hartog had voor de Sportklasse wat listigheden ingebouwd, waardoor het zaak was vanaf het begin heel goed geconcentreerd te blijven. Na een pittig dagje navigeren en sturen zag je bij de dagfinish in Hasselt voortdurend deelnemers in de weer met hun smartphone. De SLS-app was duidelijk favoriet. Zodra controlekaarten uitgerekend waren verschenen nieuwe tussenstanden op het beeldscherm. In de middag waren er nog maar drie foutloos gebleven. Zo stonden we op een zeker moment derde, vervolgens tweede en uiteindelijk eerste! De dagwinst vandaag voor ons, inclusief een fraaie haring als prijs.
Dag 2: Tussen de wijnranken
Dachten we gisteren dat de eerste dag lastig was? Fout, vandaag werd het pas echt moeilijk. Het gebruik van een ander soort kaarten (Michelin) bracht veel deelnemers tot wanhoop. Meten was bijna niet meer nodig, want echt nauwkeurig zijn die kaarten niet. Ik heb vanochtend dan ook mijn meetlatje het raam maar uitgegooid. ’s Ochtends gingen we vrij goed, het middagtraject was voor ons een drama. Op een smal bosweggetje was de route geblokkeerd, waardoor iedereen daar tegengesteld terug moest rijden en veel tijd verloor. Daardoor liet de concentratie liet ons een beetje in de steek en maakten we maar liefst vijf fouten! Gelukkig konden we ons in het avondtraject weer herpakken. Een fantastische route door diverse Moezelwijngaarden. Hier konden we weer wat goedmaken, waardoor we na dag twee derde in het algemeen klassement stonden.
Dag 3: Vier avondetappes
De Sportklassers rijden in de SLS één avondetappe, voor mij staan er vier op het programma. Elke avond nog even een blogje tikken na afloop van een pittig dagje rallyrijden. Aan de finish van zo’n dag wil je eerst wel even naar de bar, vervolgens je resultaten vergelijken met die van je concurrenten en dan nog aanschuiven bij het diner. De rest kan dan opnieuw de bar onveilig maken of desgewenst vroeg naar bed.
Ik niet. Ik moet dan wachten tot er een laptop beschikbaar is, een internetverbinding tot stand gebracht kan worden en een leesbaar verhaaltje dichten. Maar je hoort mij niet klagen. Ik geniet met volle teugen van deze Jubileum-SLS. Voorlopig staat onze equipe nog steeds op een keurige vierde plaats. Een plek die ik op voorhand niet verwacht had. Morgen de laatste dag, waarin de klassementen mogelijk nog flink door elkaar geschud kunnen worden. Daguitzetter Peter Rovers heeft op dat gebied een reputatie die sommigen volledig uit hun slaap houdt. En wat dacht je van de afsluitende regelmatigheidstest op een parcours dat in de volksmond De Banaan genoemd wordt? Daar kunnen nog heel wat uitglijders gemaakt worden!
Dag 4: Terug naar de kust
Wat was het heerlijk om vanmiddag al die vrienden en bekenden op de boulevard te treffen! Het is altijd een klein feestje als je terugkomt in Scheveningen. Niet in de laatste plaats omdat jij, je co-equipier en je auto heelhuids aangekomen zijn en het spektakel dus overleefd hebben. Evenzeer omdat het een mooie afsluiter is van jezelf vrijwillig vier dagen afbeulen, kriskras door België, Luxemburg, Duitsland en Nederland. En tenslotte vanwege het aanlokkelijke vooruitzicht vanavond weer in je eigen bed te slapen, met je eigen partner naast je, hoe goed de hotels onderweg ook waren en hoe aardig degene die naast je in de auto zat ook is.
De afsluiter in de Carlton Beach Club beviel iedereen prima. Er heerste een gezellige, ongedwongen sfeer; toch een tikje anders dan in het statige Kurhaus. En de huldiging van de drie klassewinnaars buiten was een vondst. Ze konden de auto nog net niet de tent binnenrijden, maar veel scheelde het niet.
De strijd om de overwinning was tot het eind spannend, zeker in de Sportklasse. Na vier dagen rallyen zat er tussen de nummers één en twee minder dan één controle verschil. Daar konden wij niet aan tippen, maar we hebben ons keurig in de top vijf weten te handhaven. Dat leverde opnieuw een haring op, zodat we er na onze dagprijs van donderdag met twee naar huis gingen. En dat kunnen er niet veel zeggen!
Hartelijk dank aan de organisatie! Je hebt er geen idee van hoeveel werk het kost om een rally van dit kaliber tot stand te brengen. Er moet niet alleen een parcours uitgezet worden, je moet ook de vergunningen regelen, zorgen voor voldoende marshalls, een serviceploeg paraat hebben, een rekenkamer, lunch- en overnachtingslocaties regelen, en ga zo maar door. Dat is gelukt. Ik had ook niet anders verwacht met de vijftigjarige ervaring van de SLS. Graag tot volgend jaar!
Fred Hak
(foto’s: Niko Bloemendal)
